Onder een vergrootglas

Waar richt jij je vergrootglas op in deze tijd? Wat is voor jou nu belangrijk? Het leven vraagt van ons om bewust te kijken. Het samen te doen. Toch ligt onze focus vaak op de verschillen en oordelen we over elkaar.

Wellicht op zoek naar die ene oplossing, blijven andere zaken buiten ons blikveld. 

Het vergrootglas staat op de gezondheidszorg, de economie en het nut van de coronamaatregelen. Natuurlijk. Ook eenzaamheid bij met name ouderen heeft terecht veel aandacht gekregen. Maar inmiddels zijn we aangeland bij een groep mensen die over het algemeen veerkrachtig zijn: de professionals tussen pakweg 30 en 55 jaar die geluidloos roepen om hulp. Die pas echt steun vragen op het moment dat ze letterlijk omvallen.

In de knel

Ze hebben een gemeenschappelijke drive: het hart op de juiste plaats om hun medemensen te helpen. De verpleegkundige die zichzelf wegcijfert om haar werk te blijven doen. De leerkracht die haar rouw wegstopt om het hoofd in het onderwijs boven water te houden. En tegelijk voor haar kindjes te zorgen. De personeelsadviseur in de zorg die al ruim een jaar aan het regelen is. De verzorgende die “haar oudjes” niet in de steek wil laten omdat er al zoveel collega’s uitvallen. Die zich tegelijk als moeder zorgen maakt over haar zoon die spanning ervaart in de klas. 

Er is echter nog iets wat zij gemeenschappelijk hebben: ze kloppen nu aan bij mij en mijn collega’s omdat ze teveel van zichzelf hebben gegeven. Ik hoor hen vertellen over machteloosheid, somberheid, verdriet, angst en teleurstelling, fysieke spanning. Ik hoor vragen over de zin van het leven, hoe ze weer iets van het leven kunnen maken. Hoe ze kunnen omgaan met de situatie waar ze momenteel in zitten.

Zichzelf kwijt

En dat raakt me. Zelf ben ik ook van het helpen. Hun verhalen maken me ook bewust van mijn eigen grenzen. Ik zou hen het liefst allemaal helpen, maar dat kan niet. Niet voor niets lopen de wachttijden in onze praktijken nu op. Corona zorgt voor veel verlies en rouw, nu ook bij een groep mensen die zichzelf dreigt te verliezen.
Zij die helpen, hebben nu zelf onze hulp hard en hart nodig. Het wordt tijd dat het vergrootglas van richting verandert. We willen immers geen samenleving waarin de ene helft het leven weer vrij(er) kan oppakken en de andere helft zich opgesloten voelt door psychische klachten.

Hoop verlenen

Ik vraag me dan ook af hoe we niet alleen hulp kunnen verlenen, maar ook hoop verlenen. Wat moet er in het koffertje om de zon weer een beetje te laten schijnen? En minstens zo belangrijk, wat moet eruit? Vraag het eens aan je collega. Kijk eens naar je eigen koffertje, wat zie je? Kun je daar al iets in veranderen, met hart voor jezelf? 

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!

Jeanne van Mierlo
Verlies- en rouwtherapeut