Rouw in de wachtstand

“Nu mijn moeder het naar de zin heeft in haar nieuwe huis, kan ik mijn verdriet toelaten. Mijn zorgen om haar zijn voorbij. Maar ook om mijzelf, omdat ik dacht dat ik mijn vader al vergeten was.” Ineens is er een ommekeer in zijn rouwproces.

Hij is blij met zijn verdriet.

Rouwende kinderen geven zichzelf de taak hun verdrietige ouder(s) te troosten. Ze doen huishoudelijke taken en proberen te helpen door hun eigen emoties niet of minder te tonen. Pas als ze zien dat het met hun vader of moeder beter gaat, kunnen zij vaak hun eigen rouw toelaten. Dat kan best jaren later zijn.

Volwassen kinderen in de wachtstand

Ook volwassen kinderen ‘wachten’ vaak met rouwen totdat ze zien dat het met hun ouder(s) beter gaat. Dat ervoer deze man, zonder dat hij het besefte. 
Begin dit jaar heeft hij zijn vader verloren door corona, afscheid nemen mocht niet. Wat volgde, was een intens jaar waarin hij voor zijn moeder heeft gezorgd. Zo af en toe had ze het over hoe ze hem mist. Hij luisterde. Zijn eigen verdriet mocht er niet zijn, hij trok zich terug in zichzelf. Hij maakte zich zorgen over zijn moeder, alleen in dat grote huis. Intussen ging hij zich irriteren aan zijn moeder die steeds meer op hem ging leunen. “Alsof ik alle tijd van de wereld heb. Ik moet werken, heb mijn eigen gezin, ik moet ook verder.”
 
Als rouwende kinderen, hoe jong of oud ze ook zijn, zich zorgen maken over hun ouder(s), dan houden ze vaak hun eigen gevoelens voor zich.

Onlangs kwam er een woning vrij in een zorgcomplex, alsof het zo moest zijn. Zijn moeder keek er naar uit, dan zou ze ook weer meer mensen om haar heen hebben. Hij zag er tegenop, nog meer werk. Dat was ook zo. Tegelijk zag hij ook dat zijn moeder direct meer aanspraak had. Dat ze haar verhaal kan doen. Dat ze op haar plek zit.

Blij met verdriet

Pas toen kon hij meer de rust in zichzelf ervaren. “Toen mijn moeder was verhuisd, gleed er een last van mijn schouders. Ineens kon ik merken dat ik zelf verdrietig werd. Ik was mijn vader toch niet vergeten.” Hij kon zijn eigen rouw toestaan. 
Er zijn steeds meer herinneringen aan zijn vader. Dit roept soms tranen op en dat is goed. “Ik had nooit gedacht dat ik blij zou zijn met mijn verdriet”, vertelt hij. “Ik zie nu niet meer alleen dat vreselijke afscheid en die week in het ziekenhuis voor me, maar ik zie mijn vader weer zoals hij was voordat hij corona kreeg. Vol in het leven, met allerlei plannen. Ik mis hem.”

Omdat hij zijn verdriet toelaat, krijgt hij weer meer energie. “Ik begin mijn werk weer leuk te vinden, ik ga graag naar mijn moeder en soms hebben we samen even verdriet. Mijn gezin vindt me nu een stuk leuker dan ik het afgelopen jaar ben geweest.” De energie die hij eerst nodig had om te overleven, gebruikt hij nu om te leven. Een leven waar rouw bij hoort.

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!

Jeanne van Mierlo 
Verlies- en rouwtherapeut