“Ik voel me schuldig als ik het fijn heb”

“Het is alsof ik leef in het verlies van mijn zoon. Er lijkt niets anders meer te bestaan. En als ik er zelf even niet aan denk, dan word ik er wel aan herinnerd door mensen die vragen hoe het met me gaat. Ik wil ook graag verder met mijn leven."

"Maar als ik even geniet van een drankje op een terras, schrik ik daarvan. Mag dat wel?”
 
Tranen met tuiten in mijn praktijk. Ze is bang om vast te blijven zitten in haar rouw en het leven niet meer op te kunnen pakken. Andere mensen blijven haar (goedbedoeld) herinneren aan het verlies als ze er zelf niet op is bedacht. Dan schrikt ze. Ze schrikt ook van zichzelf, op de momenten dat ze het fijn heeft. Dan voelt ze zich schuldig, juist omdat zij het even fijn heeft en haar zoon dit niet kan meemaken. 

Twee sporen naast elkaar

Het is echter niet het een óf het ander. Rouwen en genieten van het leven kunnen en mogen naast elkaar bestaan. Sterker nog, het is de manier waarop we vooruitkomen in ons rouwproces. En nog sterker, het is ook oké als je je een tijdje concentreert op verder gaan in je leven. De rouw als het ware even parkeren. Dat kan nodig zijn om je steviger te gaan voelen. Het gaat erom dat je beweegt tussen bezig zijn met het verlies en bezig zijn met verder leven. Op een manier die bij jou past. Welke dat is, dat heb je uit te zoeken.
 
We noemen dit doorléven en dóórleven. Twee sporen die naast elkaar bestaan. Net als het spoor van verdriet om een overleden partner en het spoor van verliefd op een nieuwe man of vrouw in je leven. Dat betekent niet dat je niet meer van je overleden partner houdt of deze vergeet, zeker niet. Hij of zij blijft een plek houden in jouw leven, een plek die je blijft eren. Tegelijk is er ook ruimte voor een nieuwe liefde. Je wisselt de een niet in voor de ander. 

Meereizen naar de overkant

Ook jaren later kunnen mensen nog of pas een schuldgevoel ervaren. Zoals de jonge vrouw die me vertelt dat ze somber is, geen zin heeft om erop uit te trekken met haar vrienden en bang is haar overleden zus te vergeten. Of de man die het leven niet oppakt en in zijn stoel blijft zitten, omdat hij de relatie met zijn overleden vrouw niet wil loslaten. Bang voor wat het ‘nieuwe’ leven zal brengen.
 
Zij waren als het ware meegereisd naar de overkant, de kant van de dood. Ze wisten dat hen dat niets bracht, maar wat dan wel? Allebei moesten ze ervaren dat ze hun dierbare zelf overal mee naar toe kunnen nemen en dat de overledene juist dan tot steun kan zijn. Dat dit juist een manier is om niet te vergeten. Ze zijn bewust méér over hen gaan praten, hun namen weer gaan noemen, juist omdat ze dachten dat dit niet meer mocht. Daardoor ging hun dierbare weer deel uitmaken van hun leven. In plaats van andersom.
 
Als er schaduw is, is het licht altijd dichtbij. 

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma?

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!
 
Jeanne van Mierlo
Verlies- en rouwtherapeut