De draad weer oppakken na een verlies

Rouw heb je te nemen, er is geen weg omheen. Iedereen loopt hierin zijn of haar eigen pad. Dit kost inspanning, je hebt werk te doen. Soms sta je stil, loop je een eindje terug of maak je een omweg.

Je laat het verlies echt tot je doordringen en je hebt te dealen met een warboel aan gevoelens. Die mogen er allemaal zijn. Je moet opnieuw je weg vinden in een wereld die voor jou voorgoed veranderd is. In het vorige artikel kon je lezen over het erkennen van het verlies (‘het is echt waar’), de warboel aan gevoelens die je van binnen hebt en hoe je hiermee kunt omgaan.

Gemis en herinneringen

Na een groot verlies is de wereld voor jou voor altijd veranderd. Jouw partner, vader, moeder, broer, zus, opa, oma, vriend of vriendin is er niet meer. Hoe moet het nu verder? Het is niet alleen het gemis zelf dat zo’n pijn doet. Want wie zorgt er nu voor het eten? Met wie ga je sporten? Wie helpt je met je huiswerk? Er zijn ineens nog veel meer dingen anders.
In deze fase kijk je niet alleen terug naar hoe het is geweest, maar je probeert ook weer met de nabije toekomst bezig te zijn. Verder leven met het gemis én met alle herinneringen. Het is belangrijk om de herinneringen levend te houden en deze met anderen te delen. Je geeft óók opnieuw vorm aan je leven, bijvoorbeeld met ander werk, een ander huis, oppakken van een studie, nieuwe relaties en vrienden. Je leven is verdeeld in een tijd van vóór en een tijd van erna. Je richt je voorzichtig weer op de toekomst, zonodig met hulp van anderen.

Verder gaan met je leven

Hoe kan je leven weer zinvol zijn? Je taak is om je te verbinden met jezelf, de wereld en de mensen om je heen. Betekenis geven aan je verlies, zodat het onderdeel van jouw leven wordt. Zoals een hoofdstuk in jouw eigen boek. Je pijn blijft deel van jouw verhaal en het blijft overleven op momenten dat de pijn van het verlies, vaak onverwacht, weer toeslaat.
Een rouwproces is immers nooit klaar. Je kunt het vergelijken met een wond. Na een tijd komt er een litteken. Dit litteken blijft altijd bij je. Je kan het zien, maar je kunt er mee leven. Net als bij rouwen gaan de scherpe kantjes er na een tijd af, maar over gaan, nee. Het lijkt hier alsof je kunt zeggen: “Het ergste wat er kon gebeuren, is me overkomen en ik heb het overleefd. Nu ben ik klaar om het leven weer op te pakken”.
 
Rouwen is emotioneel hard werken. Het is veel meer dan ‘de draad weer oppakken’. Vaak zijn er vele obstakels te overwinnen. Het gaat niet om het ‘verwerken’ van het verlies, maar juist het ‘verweven’ van het verlies in je leven.