Katapultverlies

“Twintig jaar geleden heb ik mijn ouders verloren”, vertelt ze. “De kinderen waren toen nog klein en ik had mijn handen vol aan de dagelijkse dingen. Dat kostte al moeite genoeg."

"Omdat ik er geen aandacht aan schonk, leek de rouw om mijn ouders ‘op te lossen’. Nu weet ik echter beter.” Door het recente verlies van haar zus wordt ze als het ware ‘terug gekatapulteerd’ in de tijd.

Zo kan een nieuw verlies het verlies van toen weer volop op de voorgrond zetten. Voor haar is het niet alleen de rouw om haar zus die aandacht vraagt, maar ook het verlies van haar ouders. Nadat zij waren overleden, heeft ze samen met haar zussen de schouders eronder gezet. Om overeind te blijven, te overleven. Hierdoor werd hun onderlinge band sterker. Nu een van hen plotseling is weggevallen, is het bijna niet te harden. 

Overlevingsstand

Juist door de hechtere band ervaart ze het verlies van haar zus als intenser. En merkt ze dat ze het overlijden van haar ouders heeft ‘geparkeerd’. Intussen praten we over de overlevingsstand van toen: regelen dat het leven doorging, zorgen voor de kinderen van vijf en zeven jaar, zelf sterk zijn en haar werk doen. Langzaam begint ze te zien dat het toen niet anders kon. Het leven moest ook gewoon door.

Maar zoals het vaak gaat bij een overlevingsstand, blijven we dit onbewust ook doen als het niet meer nodig is. Ze bleef doorzetten en bezig zijn, deed er eigenlijk nog een tandje bij als ze merkte dat een pijnlijk gevoel zich wilde laten voelen. Het werk bood de structuur die ze zo nodig had. Praten over haar ouders deed ze vooral met haar zussen, haar gevoel er dan niet echt bij. Zo hielden ze elkaar overeind.

Als een katapult

Toen haar oudste zus dit jaar onverwacht overleed, hield de overlevingsstand het niet meer vol. De pijn om het verlies overviel haar elke dag. Ze begreep zichzelf niet meer, bij haar ouders had ze zoveel pijnlijke gevoelens en gedachten toch ook niet gehad? Ze was ook erg moe en had steeds minder energie, waardoor ze zich ziek moest melden op het werk. Hetzelfde werk, dat altijd voor structuur had gezorgd.

Tot het moment waarop we naar haar verleden reisden en ze vertelde hoe ze was omgegaan met het verlies van haar ouders. Het verlies van haar zus had haar terug gekatapulteerd in de tijd. 
De intense rouwreacties laten nu zien dat het verlies van toen nog onvoldoende verweven is in haar leven. Toen begreep ze dat ze een dubbele klus heeft en dat ze al haar energie nodig heeft om dit werk te kunnen doen, haar ‘rouw-werk’. Haar betaalde baan blijft even in de wachtstand, haar werkgever houdt contact. Niet het werk is nu de belangrijkste hulpbron, maar de verbinding met haar werkgever.

Meer weten over rouw, burn-out en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars. 
Wil je mensen in rouw begeleiden? Kijk op www.brightblue-coaching.nl voor trainingen.

Jeanne van Mierlo
Rouw- en traumatherapeut