Bevroren in de tijd

Bijna bewegingloos zit hij tegenover me. Hij heeft zijn verhaal al via de mail gestuurd, dan hoeft hij het nu niet helemaal te vertellen. Hij weet niet goed hoe dat moet, zijn eigen verhaal vertellen, zijn emoties uiten, contact maken met een ander.

Hij heeft het niet geleerd en nu heeft hij problemen met relaties.
 
Ik kijk naar hem terwijl hij feitelijk vertelt wat hij de laatste jaren heeft meegemaakt. Zo houdt hij zichzelf erbuiten. In de stoel tegenover me wordt hij als het ware steeds jonger. Er verschijnt een klein jongetje dat vraagt om bij de hand genomen te worden.  
Toen hij drie jaar was, heeft hij plotseling zijn vader verloren. Zijn vader die hem altijd meenam op de tractor en hem liet ontdekken op de boerderij. Zijn moeder heeft nooit een nieuwe relatie gewild. Hij heeft het voorbeeld gemist van een vader(figuur) en van een relatie. Hoe krijg je het dan zelf voor elkaar? 

Té groot om te bevatten

Aan hem werd niets gevraagd na de dood van zijn vader. Hij was ‘immers nog maar drie jaar en zal er weinig van meekrijgen’. Er werd niet gerouwd, in elk geval niet zichtbaar. Zijn vader verdween uit zijn leven, maar niet uit hem. De rouw ging ondergronds. Hij leerde om zijn vader niet belangrijk te vinden en werd de troost voor zijn moeder. Dat is hij tot op de dag van vandaag. Er is geen ruimte voor zíjn eigen leven.
 
Als je zó jong een ouder verliest, dan is dat niet te bevatten. Een kind van drie is kwetsbaar en weet niet wat er loos is, behalve dát er iets loos is. Het moet bij de hand genomen worden, hoe moeilijk dat ook is voor een moeder in rouw.
Het plotselinge overlijden was té groot om mee om te gaan, zeker toen er ook nog eens niet met hem werd omgegaan. Alsof het hem niet kon raken. Als ouders geen rekening houden met jouw gevoelens, dan leer je zelf ook om over je gevoelens heen te stappen. Hij ging zijn best doen voor zijn moeder en zich steeds meer terugtrekken. Geen echt contact meer maken. Dat is zijn manier van overleven geworden.    

Tijd staat stil vanbinnen

Als hij nu een ander ontmoet, dan is zijn eerste reactie om zich aan te passen en zich niet te laten zien. Want stel je voor dat die ander weer weggaat? Net als zijn vader. Het kan immers zo maar gebeuren. De alarmbel gaat af: let op, niet te dichtbij. Onbewust wordt hij dan weer het jongetje van drie, dat een trauma opliep. Hij verloor plotseling zijn vader én hij werd hierin alleen gelaten.
Toen was het slim van hem om zich terug te trekken en aan te passen, in de tegenwoordige tijd helpt dat niet meer. Zijn taak is om beetje bij beetje zijn eigen gevoelens te gaan voelen, waardoor rouw er alsnog mag zijn. En met de rouw, ook de liefde voor zijn vader. Zo leert hij alsnog om zichzelf te ontmoeten, en daarmee ook een ander. 

Meer weten over rouw, burn-out en trauma?

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars.
Wil je zelf mensen in rouw begeleiden? Kijk op www.brightblue-coaching.nl voor trainingen.
 
Jeanne van Mierlo
Rouw- en traumatherapeut