Aan de buitenkant zie je niks

Het mantelzorgen voor haar ouders heeft de afgelopen jaren veel van haar gevraagd. Nu ze niet meer hoeft te zorgen, wordt ze pijnlijk geconfronteerd met wat ze zelf niet meer kan.

Sinds vijf jaar heeft ze een ziekte, die haar fysiek belemmert in het dagelijks leven. Eerder stond ze daar niet zo bij stil, nu eist het haar aandacht op. Ze weet er zich geen raad mee.

Het is onwennig om haar verhaal te doen, zij is gewend er voor anderen te zijn. Nu luister ik naar haar. Ik vraag hoe het voor háár is dat er nu zoveel ruimte is. Dat ze zo merkt dat haar lijf niet doet wat zij graag wil. Ze praat eroverheen, vertelt wat ze allemaal nog wel doet en kan. Alsof ze zich tegenover mij moet verdedigen.

Dat ze zich verantwoordt, dat kent ze goed: “Ik denk al snel dat mensen iets van mij vinden als ik een boek lees en mijn man het huis opruimt. Of als ik ’s middags een dutje doe, een afspraak wil afzeggen omdat ik te moe ben. Aan mij is immers niet te zien dat ik ziek ben. En dan sta ik maar weer op en ga aan de slag. Niet zeuren”. Om haar woorden kracht bij te zetten, voegt ze eraan toe dat veel mensen het slechter hebben dan zij.

Aan de buitenkant zie je niks

Omdat er aan haar buitenkant niet te zien is dat ze ziek is, vindt ze dat haar binnenkant zich ook zo moet gedragen. Niet zeuren dus, ook niet tegen zichzelf. Zo komt ze zich regelmatig tegen, als het echt niet meer gaat. Zelfs dat probeert ze te verbergen, niet alleen voor de buitenwereld maar ook voor haar gezin. Hoe lang wil ze zo nog doorgaan? 

Ze vraagt zich af hoe ze net zo goed voor zichzelf kan zorgen als ze al die tijd voor haar ouders gedaan heeft. Ze heeft geen idee, van kleins af aan heeft ze altijd klaargestaan als iemand haar iets vroeg. Nu voelt ze dat dit niet meer werkt, het kost steeds meer moeite. Als de tranen mogen komen, merkt ze hoe moe ze is en streng voor zichzelf. Dit is haar start om voor zichzelf te zorgen.

De binnenkant laten spreken

In de sessies die volgen, leert ze om waar te nemen wat er in haar lijf gebeurt. Ze ervaart dat haar lijf eerder op de rem stapt dan haar hoofd. En dat haar hoofd gedachten denkt die ze lang geleden heeft geleerd: niet zeuren, maar doorgaan. Ze voelt dat het nu wél om haar gaat, maar is bang om dit uit te spreken. Niet het uitspreken zelf want ze heeft de juiste woorden, maar het punt nét daarvoor… als haar adem in haar keel stokt en ze niet weet of er iemand naar haar luistert. Net als vroeger thuis.

Moedig zet ze stappen. Ze beseft dat juist haar buitenkant zich mag aanpassen aan haar binnenkant. Niet altijd de sterke vrouw die het wel regelt, maar de vrouw die zich door haar omgeving laat begrijpen. Zo gaan binnen- en buitenkant matchen. De energie die dat oplevert, gebruikt ze om beter voor zichzelf te zorgen. En langzaam te voelen wat ziek zijn voor haar betekent. Ze is onderweg.

Meer weten over rouw, trauma en burn-out? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars. 
Wil je als coach zelf mensen in rouw begeleiden? Kijk op www.brightblue-coaching.nl voor trainingen.

Jeanne van Mierlo
Rouw- en traumatherapeut