Achter slot en grendel

Er was eens een klein meisje. Ze had alles wat haar hartje begeerde en groeide op in een liefdevol gezin, samen met haar broertje. Ze speelde, ze ging naar school en werd een mooie volwassen vrouw. Ze trouwde en kreeg haar eigen gezin.

Buitengesloten

Totdat ze zich tijdens een bijeenkomst op haar werk ineens ontzettend buitengesloten voelde. Ze merkte dat ze zich terugtrok. Veilig onder een glazen stolp, zodat niemand bij haar kon komen en haar pijn kon doen. Waar herkende ze dit toch van? Ze wist het niet, ze drong het gevoel naar de achtergrond en dwong zichzelf weer aan de bijeenkomst mee te doen.
’s Avonds, in alle rust thuis, was het buitengesloten gevoel er weer. En ineens werd ze teruggetrokken naar vroeger. Ze was weer het kleine meisje dat zich zo eenzaam voelde, omdat haar ouders altijd werkten en ze niet met haar broertje mocht spelen. Het verdriet mocht die avond er wel zijn, nu eens niet achter slot en grendel. Ze besloot op onderzoek uit te gaan en af en toe het slot eraf te halen. Om zichzelf weer terug te vinden. Het was tijd. 

Diffuus verlies

Soms is verlies niet zo duidelijk en zijn er tegenstrijdige gevoelens. Het kan, zoals in dit verhaal, gaan over weten en vergeten. Het kan gaan over schaamte en schuld. Over vertrouwen en wantrouwen. Over angst, bang voor het oordeel en onbegrip van andere mensen, het verlies niet willen delen want ‘misschien moet ik me niet zo aanstellen’ of ‘het stelt eigenlijk toch niets voor’.  Want er zijn wel meer mensen die dementeren, vermist zijn, geen moeder kunnen worden, een abortus ondergaan of een geheim meedragen, toch?
Punt is dat het voor jou wél iets voorstelt, dat jíj ermee zit en dat je je er zo verdomd alleen mee kunt voelen. De enige oplossing is dan vaak net doen alsof het verlies er niet is, en het achter slot en grendel zetten.   

Overleven in plaats van leven

In de tijd dat je de deuren van je verlies hebt dichtgedaan, was dat waarschijnlijk de beste oplossing. Hoe kon je anders verder gaan? Toch vraagt dit stuk van jou erom om gezien te worden, het heeft ook een verhaal. Een verhaal dat bij jou hoort en er mag zijn. Het vraagt moed om er écht naar te kijken. Dat komt ook omdat we zo loyaal zijn aan ons thuisgezin. Door echt te kijken, wordt het diffuse verlies helder. Daarvoor moet je wel eerst de mist in. Ik loop graag met je mee.