Via de achterdeur

“Hoe gaat het met je? Oh, wel goed hoor nu. Dank je wel dat je het vraagt. Ik ga naar mijn werk en doe mijn dagelijkse dingen. Soms is het wel erg stil ja, maar daar zet ik me overheen. Je moet toch door hè..."

"Je moet toch door hè, en ik krijg haar niet terug door bij de pakken neer te zitten. Maar iets anders… hoe is het met jou?”
 
Veel mensen die een verlies hebben meegemaakt, doen het. Even iets zeggen over zichzelf, maar niet heus. De aandacht afleiden van hun eigen persoon en vooral vragen naar de ander. Om maar niet te hoeven zeggen hoe het écht met hen is. Ze stoppen hun gevoel in een hokje en hopen dat het daar blijft. 

Als de deur op slot blijft

Dat kan ook best een tijd goed gaan. Zeker in de periode vlak na het overlijden van iemand die je dierbaar is, voel je je vaak verdoofd. Alsof je niet echt meedoet in de wereld, hoewel de wereld zelf wel doordraait. Je hebt tijd nodig om te beseffen dat het echt waar is. Je weet het wel met je verstand, maar diep van binnen wil je er niet aan. Nog niet alles dringt tot je door, ook gevoelens komen meestal nog niet in alle hevigheid. Zo voorkomt ons lichaam dat we overspoeld worden en zorgt ervoor dat we kunnen overleven.
 
Na verloop van tijd wordt de impact van het verlies duidelijker. Wanneer je dan je gevoelens achter slot en grendel blijft houden, dan is dat minder gezond. Je trekt een muur op en zorgt ervoor dat niemand meer, ook jijzelf niet, bij de pijn kan. Je raakt eraan gewend. Maar op een dag trekt er als het ware iemand of iets aan een touwtje zodat je pijn naar boven komt. De achterdeur gaat open. 

Wat naar buiten mag komen, werkt bevrijdend

Jouw gevoelens willen aandacht. Als verdriet er niet mag zijn, is er ook geen plek voor vreugde en geluk. Bij echt verdriet voel je je ellendig; dat kun je niet blijven wegduwen. Tranen moeten stromen; als dat niet kan, worden ze ijs. En dat voelt heel zwaar in je lijf. Als je gevoelens er niet mogen zijn, dan ontstaan vervormingen zoals zelfmedelijden en schuld, agressie, onaanraakbaarheid, oppervlakkigheid, perfectionisme, afgunst, isolatie of vastklampgedrag. Deze vervormingen uiten zich ook in lichaamstaal. Rouw is geen ziekte, maar je kunt er wel ziek van worden als je alles ‘vasthoudt’.
 
Gevoelens moeten naar buiten! Dat hoeft echt niet altijd door te praten of te huilen. Dat helpt wel, maar is niet voor iedereen even gemakkelijk. Verlies en gevoelens delen kan op vele manieren. Sommige mensen zijn gebaat bij schrijven, gedichten maken, tekenen of schilderen. Anderen houden meer van sporten, wandelen of naar muziek luisteren.
 
Weet je zelf niet hoe dit aan te pakken? Of is er niemand in je omgeving met wie je je verhaal wilt/kunt delen? Neem dan eens contact op. Samen bekijken we welke manier voor jou werkt en hoe jij weer echte vreugde en geluk kunt ervaren.
 
Meer weten over verlies en rouw? Mail info@brightblue-coaching.nl of bel 06-12949654 (ook voor nieuwsbrief). Persoonlijke vragen over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel/mail voor een kosteloos en verhelderend gesprek.