“Ik huilde in mijn hoofd”

Met grote ogen stapt ze samen met haar moeder mijn praktijk binnen. Ze geeft me keurig een hand en vertelt hoe ze heet. En of ik haar naam toch vooral goed wil schrijven. Ze is acht jaar en heeft enkele maanden geleden plotseling haar vader verloren.

Help jij mij?

Ze wil graag dat ik haar help. Want ze kan niet goed slapen. Als ze in bed ligt, denkt ze aan papa of hoort ze geluiden. Of ze droomt eng. Dan is ze een beetje bang. Maar de lijst met leuke dromen is gelukkig veel langer; ze zal zo’n lijst wel maken, zegt ze. Ze mist haar papa, maar praat nog niet zoveel over hem. Bij het eten is er een lege plek aan tafel en met sinterklaas was hij er niet. Ze kreeg wel een groot cadeau, vertelt ze blij. Zo springt ze van de hak op de tak en langzaam ontvouwt zich, met hulp van haar moeder, haar verhaal. 

Zegt de ene ijsberg tegen de andere…

Ik pak een plaatje van een ijsberg, vraag haar of ze weet wat dit is en wat ze ziet. Een klein stukje van de ijsberg zie je boven het water, maar het grootste deel zit onder water en dat zie je niet. Zo werkt het ook bij ons mensen, leg ik uit. Wat iemand zegt en doet, dat zien we ‘boven water’. Wat iemand denkt, vindt en voelt, dat zit ‘onder water’ en zien we dus niet. Parmantig legt ze uit hoe dat bij haar is. “Toen ik huilde in mijn hoofd, kon niemand zien dat ik verdrietig was.” Ze heeft het begrepen. Dat ze niets aan de buitenkant liet zien, wilde niet zeggen dat ze geen verdriet had. Als ik een plaatje van twee ijsbergen pak, zegt ze ineens: “En als mijn mama of mijn zusje niets vertelt, weet ik het ook niet”. Ze pakt de stiften en tekent nog een derde ijsberg. 

Rouw bij kinderen

Door het onverwachte overlijden van haar papa is haar veilige wereld ineens een stuk minder veilig geworden. Het komt vaak voor dat kinderen zich gaan vastklampen aan de overgebleven ouder, uit angst dat deze ook ‘zomaar’ kan vertrekken. Of dat ze slaapproblemen krijgen, of angstig worden. Kinderen kunnen hun gevoelens nog niet zo goed onder woorden brengen en laten hun rouw vaak via hun gedrag zien. Ze zijn boos, angstig, vertonen lastig gedrag, zijn juist extreem braaf of trekken zich terug. Daarbij wisselen ze normaal gedrag en bijvoorbeeld verdriet af; lang achter elkaar rouwen, kan niet. Dat is gezond gedrag om hun gevoelens te kunnen hanteren, stukje voor stukje. 

Kinderen helpen

Kinderen hebben het nodig om geïnformeerd te worden over wat er speelt, in hun eigen woorden en op hun niveau. Ze hebben toestemming nodig om van slag te zijn en pijn te hebben. Ze hebben onze warmte en steun nodig als houvast. Als dat niet gebeurt, vallen de stukjes van de puzzel niet in elkaar waardoor het rouwen belemmerd wordt. Onze taak als volwassenen is om hen stap voor stap te volgen, onwetend over hoe de weg eruitziet. 

Meer weten over omgaan met verlies en rouw?

Mail info@brightblue-coaching.nl of bel 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief. Persoonlijke vragen over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel/mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek. Vergoeding door zorgverzekering mogelijk.