Help, rouw overvalt ons gezin!

“Daar stond ik dan. Op mijn 35e. Mijn man overleden, en ik die nooit geleerd had om verdriet en boosheid te uiten. Met twee kinderen van 7 en 9 jaar, die ook verdriet hadden. Ik kon hen niet eens troosten."

"Ik kon niet met m’n eigen emoties omgaan, laat staan met die van hen. Dus ging ik maar door, zo goed en kwaad als het ging. We moesten immers verder als gezin, ons leven weer oppakken. Totdat mijn jongste dochter vroeg of ik haar papa was vergeten. Nee, zei ik, hoezo? Omdat je nooit over hem praat, zei ze, en ik mis hem. Toen besefte ik wat ik aan het doen was.”
 
Deze vrouw probeerde onbewust zichzelf én haar kinderen te beschermen tegen de pijn van het missen. ‘Als we niet over hem praten, dan zijn we ook niet verdrietig of boos.’ Haar dochter bracht haar naar de realiteit, ze wilde haar vader terug in haar leven ook al deed dat soms pijn. Al die tijd had ze haar mond gehouden, bezorgd of het met hun drietjes allemaal wel ging lukken.
Rouwende kinderen, hoe jong ze ook zijn, geven zichzelf de taak hun verdrietige ouder(s) te troosten. Ze doen huishoudelijke taakjes en proberen te helpen door hun eigen emoties niet of minder te laten zien. Pas als ze zien dat het met hun vader of moeder goed gaat, durven zij vaak hun eigen rouw toe te laten. Dat kan best jaren later zijn. 

Iedereen rouwt op zijn eigen manier

De een wil het liefst elke dag praten over het verlies, de ander uit zichzelf door in stilte te schrijven, muziek te luisteren of juist activiteiten te ondernemen. Wat we vaak zien, is dat gezinsleden zich op hun eigen eilandjes terugtrekken. Papa gaat meer uren werken na het overlijden van mama, kinderen houden zich stil in huis als er iemand ziek is, de puberdochter trekt zich terug op haar kamer met muziek en de zoon vlucht het huis uit naar zijn vrienden. Het kleine broertje maakt thuis tekeningen over het verlies, maar wil op school niet anders zijn dan zijn klasgenootjes.
Bovendien brengt een groot verlies ook andere verliezen met zich mee. Het kan zijn dat er verhuisd moet worden, het inkomen omlaag gaat of iemand anders je kind moet helpen met zijn huiswerk. Dan is er verlies op verlies. Niet alleen door wat er gebeurd is, maar ook door de gevolgen ervan. Taken worden anders verdeeld, levens gaan anders lopen. 

Hoe bereik je elkaar?

Gezinsleden willen elkaar niet lastigvallen met hun rouw. Het is al moeilijk genoeg. Ouders maken zich zorgen over de kinderen, maar vertellen niet aan de kinderen hoe het met hen gaat. De kinderen maken zich zorgen over hun ouder(s), maar houden hun eigen gevoelens voor zich. Het gezin wordt uit zijn voegen getrokken zonder dat iemand bij machte is hier iets aan te doen.
 
Hoe bereik je elkaar als gezin als je een verlies meemaakt? Hoe blijf je in contact met elkaar? En met jezelf? Door met elkaar (‘al doende’) te praten. Door van elkaar te weten wat ieders ‘rouwmanier’ is. Je hebt elkaar als gezin nodig om het verhaal opnieuw te schrijven, om betekenis te kunnen geven aan het verlies. En dat verlies wordt getekend door ieders verschillende ervaringen. Het is belangrijk dat van elkaar te weten, zodat je elkaar kunt begrijpen, vastpakken en weer loslaten. 

Meer weten over omgaan met verlies en rouw?

Mail info@brightblue-coaching.nl of bel 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief. Persoonlijke vragen over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel/mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek. Vergoeding door zorgverzekering mogelijk.