Jezelf wegcijferen helpt niet

Ze heeft recent iets ergs meegemaakt op haar werk. Ze vertelt. Daarnaast zorgt ze al een tijd voor twee zieke familieleden en maakt ze zich zorgen over haar zus en over haar zoon. Ze vertelt en vertelt, over deze dierbare mensen en wat zij meemaken.

Haar woordenstroom is niet te stoppen. Totdat ik vraag hoe het met haar gaat. Ze stopt. Het is stil. Tranen biggelen over haar wangen, als stille getuigen van haar verhaal.

Haar verhaal, dat er nu ook mag zijn en lucht mag krijgen. Zij die altijd voor anderen klaar staat en haar eigen afspraken afzegt, zoekt twijfelachtig mijn ogen. Luister je wel echt? Mag het nu echt over mij gaan? Ze mag ontvangen, ik luister. Al zo lang is ze gewend er voor anderen te zijn, dat ze haar eigen behoeften en verlangens niet meer kent. Al zo lang zet ze zichzelf op de laatste plaats. De gebeurtenis op het werk heeft haar wakker gemaakt.

Wat is jouw plaats?

Jezelf op de laatste plaats zetten. Ik kom het vaak tegen als mensen te maken krijgen met verlies, vooral als er iemand in het gezin ziek is. De eerste beweging is dan om eigen behoeften en meningen opzij te zetten en er vooral voor de ander(en) te zijn. Wat er met die lieve ander(en) aan de hand is, staat voorop. Soms ben je druk bezig om te alles te regelen en onder controle te houden, en loop je voorop. Soms verdwijn je naar de achtergrond, want wat er met die ander aan de hand is is toch veel belangrijker?

In beide gevallen zit je in de ‘overlevingsstand’. Je kijkt goed naar wat bijvoorbeeld je zieke partner nodig heeft, praat intussen met je kinderen en zorgt ervoor dat zij niets tekort komen. En jij? Tja, maar even niet. En voordat je het weet, wordt ‘even niet jij’ hoe je jezelf voortaan ziet. Maar je bent het niet. Jij bent net zo belangrijk als ieder ander. 

“Zo”, zei ze, “Klaar. Ik heb alle poppetjes in mijn familie op tafel gezet”. Samen kijken we in stilte naar de opstelling op tafel. “Weet je het zeker?”, vraag ik. Ja, zo was het. Ik vraag haar om nog een poppetje te pakken. Vragend kijkt ze me aan. “Wat is jouw plaats?” Opnieuw een stille traan. Ze zet haar poppetje op afstand. “Zo is het”, zegt ze zacht. “Wil je ook dat het zo is?” Ze pakt haar poppetje en zet het midden in haar familie. “Nee, ik wil ook warmte ontvangen”, zegt ze met een diepe zucht. De eerste o zo belangrijke stappen zijn gezet en ik mag een tijdje met haar meelopen.

Erkennen wat er is

Door de opstelling zag deze cliënte zichzelf letterlijk doen wat ze al zo lang deed. Diep in haar roerden zich toen haar eigen behoeften. Het is fijn om voor een ander te zorgen, maar dat hou je alleen vol als je ook goed voor jezelf zorgt. Daarbij hoort dat je jezelf regelmatig de vraag stelt: wat heb ik nu nodig? En dat, als je je verdrietig, boos of bang voelt, deze gevoelens er ook mogen zijn, ook al is het maar even. 
Jij bent tenslotte ook maar een mens. Het is niet niks wat er in je leven gebeurt. Dan mag je pijn hebben. Daar hoef je niet van weg te lopen. Dat kun je wel een tijdje volhouden, maar ergens en ooit klopt het toch weer bij je aan. Zoals in de vorm van een voorval op het werk dat veel stress veroorzaakt .

Meer weten over omgaan met verlies en rouw? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel of mail dan voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl of tel. 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief.