Gevoelens op een hoop: wat voel ik nou?

Stel je eens voor, je bent vijftien en je bent volop bezig om de wereld én jezelf te ontdekken. Wie ben ik, wat wil ik, wat wil ik straks gaan doen? Je hebt plezier in het leven en je wilt iets van je school maken. En dan wordt je zusje ziek.

Zo ziek dat ze niet meer beter zal worden. 

Ze vertelt me hoe het voor haar was als grote zus. Het eerste gesprek nog wat aarzelend, ze kiest zorgvuldig haar woorden. Ik zie dat ze rekening houdt met haar moeder die bij dit eerste spannende gesprek is meegekomen. Ze zoekt bevestiging, mag ik vertellen? Zó hebben ze op elkaar gelet de afgelopen drie jaar dat haar zusje ziek is geweest. Als porselein om voorzichtig niet nog meer te breken dan dat wat al gebroken was. Het is nu ruim een half jaar geleden dat haar zusje is overleden. Ze baalt, piekert en kan niet thuisbrengen wat ze allemaal voelt. 

Dubbele klus

Kan opgroeien van puber tot (jong)volwassene al een hele klus zijn, dit meisje heeft een dubbele klus te doen. Ze draagt ook de rouw om haar zusje; als een rugzak die ze niet af kan doen maar die zo zwaar is om te dragen. Zeker omdat ze geen idee heeft wat erin zit. 

De volgende gesprekken, zonder haar moeder, vertelt ze verder. Ze vertelt hoe ze zich de afgelopen jaren heeft aangepast aan de gezinssituatie en hoe moeilijk dat voor haar was. Ook al heeft ze dat met veel liefde gedaan. Nu is het tijd voor haar. Ze wil het én goed doen op school én de dood van haar zusje een plek geven. Het eerste blijkt het laatste in de weg te staan, ze dreigt haar eigen gevoelens te vergeten. 

Gevoelens willen gezien worden

Tijdens de rest van het traject werken we samen aan een goede balans. Ze mag best weleens een baaldag hebben, dat gunt ze zich nu wel. We rafelen alle gevoelens die er zijn, één voor één, uit elkaar. Als ze echt goed kijkt, is er een verrassing: er zijn meer positieve dan ‘moeilijke’ gevoelens. De afgelopen maanden heeft ze echter vooral de moeilijke gevoelens gewicht gegeven, én ze tegelijk ook weggestopt. Eén voor één mogen ze er nu wel zijn. Ze kijkt en ervaart wat ze voelt, in de veilige ruimte van mijn praktijk. 

Dat is wat gevoelens willen: aandacht. Ze zijn er niet voor niets. Of het nu vreugde, opluchting, verdriet, somberheid of eenzaamheid is. Ze willen je iets vertellen. Hoe hard je ze ook wegduwt, ze komen toch weer terug. Vergelijk het met een badeendje dat je onder water duwt. Als je loslaat of even niet oplet, is het zo weer boven water. 

Je hoeft het niet alleen te doen

Verlies roept een wirwar van gevoelens op, waarmee je hebt te dealen. Dat valt nog niet mee, juist omdat het een warboel is van binnen. Soms is het zo lastig om je gevoelens te ervaren. Er is moed voor nodig om angst aan te kijken, om verdriet toe te laten of om boos te zijn. En soms voel je helemaal niks en is er alleen maar leegte; ook dat heeft iets te vertellen. 
Gevoelens komt vaak via het lichaam naar buiten. Krop je alles op, dan zoekt je lijf een uitweg in een andere vorm en kun je lichamelijke klachten krijgen. Praat over je gevoelens of breng ze op een andere manier naar buiten, dat helpt!

Soms kom je er zelf niet uit. Of is het te moeilijk om dit alleen te doen. Dat hoeft ook niet. Vraag hulp! Aan lieve mensen om je heen of professionele ondersteuning, als je dat fijner vindt!