Ruimte voor het verhaal

Vele verhalen hebben mijn praktijk al gevuld en hopelijk zullen er nog veel volgen. Alle verhalen die voorbij komen, raken me ergens. De mensen nog veel meer. Hoe ze binnenkomen en hun verhaal vertellen.

Hoe ze weggaan, vaak opgelucht omdat er opnieuw een stukje van hun verhaal naar buiten mocht. En soms ook in verwarring, omdat helderheid pas later komt. 

Stroom en stagnatie

Soms stroomt het verhaal als een waterval, zonder te stoppen. Soms komt het verhaal met stukjes en beetjes, mag het er steeds meer zijn. Af en toe voelt het ook als een risico: immers, als je iets vertelt (of opschrijft), dan wordt het ‘echt’. Dan kun je er niet meer omheen. Om verdriet, boosheid, angst, schuld, schaamte, spijt, opluchting die er niet mag zijn…
Dan kan het ook zo veilig voelen om het verhaal, alle gedachten en gevoelens maar binnen te houden. Om te zwijgen. Tegelijkertijd is er niets wat zoveel aandacht opeist als dat wat niet gezegd of gevoeld mag worden. Denk maar eens niet aan een roze olifant. Waar denk je nu aan? Juist. 

Zwijgen is geen goud

Spreken is zilver en zwijgen is goud, zegt een bekend spreekwoord. In het land van rouw helpt je dat echter niet verder. Wat maakt nu dat het toch zo veilig kan voelen om te zwijgen, ondanks dat het vanbinnen als een storm tekeer gaat? Allereerst kun je dan, zoals gezegd, jezelf nog een beetje ‘voor de gek’ houden. Het is nog niet ‘echt’ als je iets wegdrukt en probeert niet te voelen. Een cliënte zei eens: “Ik heb een hele grote pot waar ik het deksel op doe en het liefst schroef ik die vast. Dan zet ik de pot in een donker hoekje in de kast en vervolgens vergeet ik wel dat die pot daar staat”. Inmiddels heeft ze gemerkt dat dit niet kan, maar dat was wel haar eerste reactie.  
Een andere cliënt vertelde dat hij niet wist voor wat er allemaal naar ‘boven zou komen’ en dat hij daar wat angstig voor was. Wat een kracht om dit al te vertellen! Dat je bang bent om overspoeld te worden als de deksel van de pot af gaat. Juist daarom is het fijn als er iemand in de buurt is die je hier stap voor stap veilig doorheen kan leiden. Iemand die het ook kan zien als het tijd is om te stoppen.
 
We zijn ook vaak bang voor de reacties van onze omgeving. “Jeetje, als ik vertel hoe het echt met me gaat, wat zullen de mensen dan denken? Ik ben altijd die sterke vrouw geweest, ik heb geoordeeld over hoe anderen met de dood van hun geliefden omgingen. Nu ervaar ik het zelf en weet ik me geen raad.” Dan zetten we onze tanden maar op elkaar en doen we alsof we alles onder controle hebben. “Ja hoor, het gaat prima”, vertellen we dan aan de mensen om ons heen. 

Je lichaam vertelt het wel

Intussen slapen we slecht en nemen we maar een slaappil, in de hoop dat het straks beter wordt. Dat is vaak een illusie; sterker nog, je krijgt er een ander probleem bij. We hebben – en ik noem enkele willekeurige klachten - hoofdpijn, buikpijn, hyperventilatie en we ervaren stress. Heb je je al eens afgevraagd wat je lichaam je daarmee probeert te vertellen? In plaats van ook dit verhaal te dempen met bijvoorbeeld medicatie? Als jij niet spreekt, zal je lijf dat voor jou doen… 

Meer weten over omgaan met verlies en rouw?

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Wil je ‘op verhaal komen’? Bel of mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl of tel. 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief.