Rouw in je relatie

Ze komt mijn praktijk binnen, een beetje afwachtend. “Ik heb mijn verhaal al zo lang niet kunnen doen”, zegt ze. “En nu het mag, vind ik het zo moeilijk”. Het enige wat ik zeg is: “Vertel maar wat je kwijt wilt nu, alles is goed”.

Met horten en stoten volgt een groot verhaal over pijn en het verlies van haar kind. Niet alleen het verhaal maakt indruk, maar ook hoe ze zich in haar rouw niet gezien voelt door haar man. Een nieuw verlies na het verlies van haar zoon twee jaar eerder.

Een moeder en een vader die rouwen om het verlies van hun zoon. Twee ouders die het moeilijk vinden om hier hun weg in te vinden. Zowel individueel als samen. “Hij zegt dat ik mij er maar overeen moet zetten, zeker nu het al twee jaar geleden is. Dat we tenslotte nog twee andere kinderen hebben en ook verder moeten met ons leven. Als we dan weer zo’n discussie hebben, dan pakt hij zijn fiets en is weg.”

Elkaar niet begrijpen

Het komt geregeld voor dat man en vrouw elkaar niet begrijpen als ze samen een groot verlies te verduren krijgen. Of dit nu gaat om overlijden, ziekte, echtscheiding of iets anders. Ieder sluit zich als het ware op in zijn eigen toren van rouw en gaat ervan uit dat de ander het net zo doet als hij of zij. Vrouwen vinden het in het algemeen fijn om te praten over wat hen bezighoudt. Verdriet mag er zijn, boosheid wordt vaker onderdrukt. Bij mannen net andersom. Mannen zijn eerder geneigd zichzelf terug te trekken en in actie te komen. Iets doen. Zoals sporten of klussen. Het een is niet per se beter dan het ander.

Dat mannen en vrouwen vaak anders rouwen, heeft te maken met opvoeding en evolutie. Als er vroeger gevaar dreigde, dan was zijn taak om te vechten of vluchten en het ‘nest’ te beschermen. Actie dus. Vrouwen hadden de taak vooral te zorgen voor hun gezin. Hun manier: praten en juist niet handelen. Eigenlijk is de huidige opvoeding niet veel anders: ‘echte mannen huilen niet’. Over de hele wereld krijgen jongens dezelfde boodschappen. Verlies leidt tot ingehouden verdriet en isolement. Er wordt niet over gesproken. 

Elkaar willen begrijpen

Verlies brengt ook zoveel onmacht. We staan met lege handen en dan weten we het niet meer. Er is niets op te lossen, er is niets goed te maken. We kunnen het alleen maar (ver)dragen, waarbij het belangrijk is dat onze gevoelens naar buiten komen. Op welke manier, dat maakt niet uit. Praten, schrijven, schilderen, sporten, klussen, muziek luisteren; alles is goed.
Alleen… het is zo belangrijk van elkaar te weten hoe jij omgaat met je verlies. Dat ook klussen kan betekenen dat je man rouwt om het verlies van zijn zoon. Dat het doorbladeren van het fotoboek en herinneringen ophalen een manier voor je vrouw is om te rouwen. En vooral… dat je elkaar daarin in waarde laat. Misverstanden in een relatie krijgen dan minder ruimte. 

In die wereld van verschillen is het belangrijk om te zoeken naar de overeenkomsten. Rouwen doe je alleen, maar ook samen. Het begint dus bij (h)erkennen hoe je omgaat met je verlies, dat verschillen mogen bestaan. Als je elkaar daarin begrijpt, dan ga je ook zien waar jullie wegen elkaar kruisen en wat je van elkaar kunt leren. Een vrouw kan haar man leren om woorden te vinden voor zijn gevoelens. Een man kan zijn vrouw leren niet te verdrinken in haar emoties, door iets te gaan doen en niet te blijven zitten.

“Oh, dus hij heeft er waarschijnlijk ook nog steeds veel moeite mee, ook al zegt hij dat niet”, zegt ze aan het eind van ons gesprek. Een dag later belt ze of ze de volgende keer samen mogen komen.

Meer weten over omgaan met verlies en rouw? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel of mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl of tel. 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt binnenkort deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!