Mag ik wel boos zijn?

Boos was ze, zo boos. Twintig jaar geleden had ze onverwacht haar man verloren. De man die alles voor haar overhad, haar beste maatje. Dat had veel pijn gedaan. Soms nog. Nu vroeg ze zich af of ze bij haar huidige partner moest blijven.

Ze had het gevoel dat ze bij hem niet zichzelf kon zijn. 

Lief naar buiten, boos vanbinnen

Met zachte stem vertelt ze hoe haar leven vroeger was. Ze vertelt over haar overleden man. Tranen komen en gaan. Dat is oké. De tranen vertellen over haar verdriet en hun liefde voor elkaar. Ze vertelt over een vader van wie ze heeft begrepen dat je afmaakt waar je aan begint. Ze vertelt over een beschermende moeder die haar niet alleen de wereld in liet gaan. Van haar heeft ze begrepen dat ze ‘het toch niet zelf kan’. Tijdens haar verhaal voel ik boosheid in me opborrelen. Wat moet deze vrouw met haar lieve uitstraling vanbinnen boos zijn…

“Ben je boos op haar?”, ik besluit het maar te vragen. Direct komt er een ferme knik: “Ja, zo boos! Al zo lang. En ik voel het pas nu jij het vraagt”. Door een systemische opstelling ontdekt ze dat het gerommel niet in de relatie met haar partner zit, maar dat er een innerlijke taak ligt in de relatie met haar moeder. Haar boosheid heeft lucht gekregen. Samen werken we verder aan dat wat nodig is.

Boosheid als levensangst

Onder boosheid zit iets wat we graag willen (of missen), maar niet krijgen. Of andersom. Vaak is dat onvoorwaardelijke liefde. Als je als kind boos bent op je moeder, diep vanbinnen boos, dan kan dat eigenlijk niet. Woedend zijn op je moeder is voor een kind ongeveer hetzelfde als het leven zelf. Een kind kan daar niet mee omgaan, het kan niet boos zijn op zijn moeder van wie hij zo afhankelijk is. 

Als je niet boos kan zijn op wie je werkelijk boos bent, wat kan er dan gebeuren? Zeker als je zo jong bent, dat je nog niet echt voor jezelf kunt opkomen. Dan keert alle woede zich naar binnen. Het kind wordt boos op zichzelf en geeft zichzelf de schuld van alles wat er is gebeurd. Of het eigen gevoel wordt uitgeschakeld en het kind leeft volgens de wetten van de ander. (Even een zijstapje: ook als kleine kinderen verbijsterd zijn over iets, zoals de dood van een ouder, kunnen ze zichzelf de schuld geven). Als dit lang genoeg doorgaat, ga je jezelf haten. Met alle gevolgen van dien. 

Boosheid verteert je vanbinnen

Mijn cliënte richtte haar boosheid onbewust op zichzelf, in het gesprek ging het over de relatie met haar partner. Om echt verantwoordelijkheid te nemen, moest ze zich toestaan haar boosheid te voelen en te uiten. Toen kon ze ook weer liefde en compassie voor zichzelf voelen. Voor zichzelf als volwassene én als dat kleine meisje dat het zo moeilijk had en zoveel heeft gemist. Het meisje dat geen toestemming voelde en dit niet aan zichzelf kon geven.

Net als andere, wellicht meer geaccepteerde, gevoelens verdient ook boosheid een plek. Zelfs na zoveel jaren. Wordt boosheid binnen gehouden, dan gaat het vroeg of laat ergens pijn doen in je leven. Mijn cliënte voelde zich niet lekker in haar relatie, waarin ze zichzelf tekort gedaan voelde. Anderen verdwijnen in klagen, passiviteit of vertonen juist agressie, sarcasme of destructief gedrag. Geen fijne boodschap hè. Gelukkig kun je er zelf iets aan doen!

Meer weten over omgaan met verlies en rouw? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk? Bel of mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl of tel. 06-12949654, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!