Opnieuw koers zetten

Je hebt je weg te gaan, door het land van rouw en over een soms woeste zee. Soms neem je de hoofdweg en kom je snel vooruit, dan weer sta je stil op een zijpad. Of moet je een aantal stappen terugzetten. Regen, wind, zon, hagel, sneeuw en ijs maken dat je soms stil staat voordat je weer in beweging kunt komen. Je bent op onbekend terrein, waar houvast vaak moeilijk te vinden is. En soms is het fijn om even van de zon te genieten, zonder met je verlies bezig te zijn. Want juist de afwisseling tussen doorléven (bezig zijn met het verlies) en dóórleven (het leven van alledag) maakt dat je vooruit komt in je rouwproces.
 
Veel mensen vinden zelf de kracht om na een verlies weer verder te gaan. Wat niet wil zeggen, dat dat gemakkelijk is. Je zult te maken krijgen met oordelen en goedbedoelde adviezen: fabels over rouw.
Mensen hebben echter veerkracht. Je hebt wellicht al eens versteld gestaan van je eigen kracht in tijden van verlies en tegenslag. Je bent vaak goed in staat om jezelf te dragen, te buigen en terug te veren. Daarbij is steun uit je vertrouwde omgeving zó belangrijk. Erkenning en gedragen worden door de mensen om je heen, geeft bedding en troost bij elk verlies. Troost is betrouwbare aanwezigheid. Je wilt gehoord worden. Dat iemand vraagt: “Wat heb jij nodig?” Dat iemand er ‘gewoon’ voor je is, meevoelt en deelt in je verdriet.

Je laat het verlies niet los, je gaat het anders vasthouden. Het nieuwe zit niet in het terugkrijgen van het verlorene maar in jouw terugkeer. Zodat je het verlies kan ‘verweven’ in je leven. Het wordt deel van jouw verhaal. Je geeft je verlies betekenis, om daarna weer fijner in je (werk)leven te staan.