Fabels over verlies en rouw

Er is geen eindtijd voor rouwen, ieder zoekt hierin zijn eigen weg. Alleen tijd doet echter niets; vaak is zelfs het tweede jaar nog moeilijker. Je hebt zelf rouwwerk te doen.
  Huilen en praten zijn inderdaad helpend, maar dit is niet voor iedereen even gemakkelijk. Verlies delen kan gelukkig op vele manieren; het gaat erom om dat wat vanbinnen speelt naar buiten te laten komen. Bijvoorbeeld door creatief werk of bewegen.
  Rouw moet je nemen. Dat hoeft niet altijd meteen, soms is het nodig om bijvoorbeeld meer stevigheid op te bouwen om echt te doorléven wat er is gebeurd. Echter, bij echt verdriet voel je je ellendig; dat kun je niet wegduwen. Doe je dat wel én blijf je dat doen, dan slaat rouw zich op in je lijf. Rouwen kost veel energie; emoties komen vaak via het lichaam naar buiten. Je lijf zoekt zelf een uitweg als jij alles binnen houdt. Dan kun je lichamelijke klachten krijgen.
  Rouwen is nooit klaar, want zeg nu zelf: je liefde is toch ook nooit klaar? Rouw en liefde zijn onafscheidelijk verbonden. Hoewel rouwen nooit klaar is, gaan de scherpe kantjes er wel af. Maar het gemis blijft. Niet altijd, maar steeds weer opnieuw. Daarom heb ik het ook over 'verweven' in plaats van 'verwerken'. Verwerken doe je met afval, na verwerking is het weg. Rouw verweef je; als een knoop in het tapijt blijft het min of meer zichtbaar. 
  Juist niet, want ze zijn erbij en ze voelen dat er iets speelt. Betrek hen op passende wijze, zodat ze voelen dat ze er ook bij horen. Als je kinderen niet betrekt, laat je hen echt alleen!
  Voor even kan het goed zijn om niet te voelen, het kan bijvoorbeeld nodig zijn om stevigheid in jezelf op te bouwen. Maar er komt een moment dat dit niet meer werkt: verdriet, boosheid, angst, twijfels willen gezien/gehoord worden en kloppen aan de deur. Als gevoelens er niet mogen zijn, dan ontstaan vervormingen.
  Er ontstaan juist misverstanden, omdat mannen en vrouwen elkaar hun manier van rouwen (onbewust) opleggen. Ze weten niet van elkaar dat ze het anders doen. Mannen zijn meer geneigd om zich af te sluiten en actie te ondernemen in hun rouw; vrouwen willen vaker praten over hun verlies en gevoelens en komen minder tot actie.
  Je doet het inderdaad voor een stukje alleen. Maar rouwen doe je ook in relatie tot je omgeving. Erkenning, gedragen worden door de mensen om je heen, geeft bedding en troost. Het gaat juist om nabijheid, luisteren, meevoelen en begrip.
  Was dat maar waar. Hoe jij rouwt, heeft onder andere te maken met hoe je thuis hebt geleerd om met verlies om te gaan en hoe je zelf als mens bent. Ook belangrijk zijn je relatie met het verlorene, de betekenis en de manier waarop iets of iemand dierbaar was, de omstandigheden van het verlies/overlijden, de nasleep en de aanwezigheid van sociale steun.