Mijn reisroute

Op mijn vijfentwintigste heb ik een ernstig motorongeval gehad. Het herstel vergde lange tijd; ook nu nog ondervind ik bijna dagelijks de fysieke gevolgen van dit ongeval. Zoals dat in die tijd en bij ons thuis ging, lag de focus op lichamelijke genezing. In mijn geval, letterlijk weer op de been komen. Ik had niet eens door dat dit ongeval ook wel eens andere gevolgen zou kunnen hebben. Bijna twintig jaar later kon ik dit, tijdens een college over verlies en rouw, wel ervaren. Zowel fysiek als psychisch. Dat zette mij op het spoor van rouwbegeleiding. Voor anderen, maar - zo bleek - ook voor mezelf. Een tocht die licht leek vanuit mijn positieve kijk op het leven, maar zwaarder bleek te zijn dan ik verwacht had. De tocht door mijn eigen rouwlandschap leverde niet alleen waardevolle inzichten op over het ongeval en hoe ik daarmee twintig jaar later nog steeds omging, maar ook over andere verliezen in mijn leven. Verliezen waarbij ik, hoe kan het ook anders, niet eens bij stilgestaan had.