Wat als rouwen niet lukt…

“Ik wil huilen om het verlies van mijn ouders, maar het lukt niet. Soms heel even en dan druk ik mijn emoties weer weg. Alsof het te veel is en ik mijn gevoel binnen moet houden. Dan ga ik maar weer iets doen."

“Eerlijk gezegd, heb ik ook veel weerstand om nu aan de slag te gaan. Maar ik weet dat ik terug moet kijken om vooruit te kunnen.” Ze vertelt haar verhaal zonder met haar ogen te knipperen.

Op jonge leeftijd heeft ze binnen een jaar beide ouders verloren. Enkele maanden daarna werden zij en haar broertjes uit hun vertrouwde omgeving weggehaald. In het huis waar ze gingen wonen, was het onveilig. Ze leerde om niets te laten merken over hoe het met haar ging, ze verdroeg wat er gebeurde. Zodat ze tenminste met vieren bij elkaar konden blijven.
Tegenwoordig overspoelt de liefde van en voor haar kleinkinderen haar, juist die onvoorwaardelijke liefde die zij maar zo kort van haar ouders mocht ontvangen. Het lijkt te veel om te kunnen ontvangen.

Stapeltjesverlies

Al vroeg in haar leven is deze vrouw geconfronteerd met verliezen die voor een kind veel te groot zijn om te bevatten. Het verlies van haar ouders was al méér dan genoeg, maar wat als er een liefdevolle en vertrouwde omgeving was geweest om haar te steunen; een omgeving waarin ze over haar ouders mocht praten en gevoelens uiten? Dan was het zeker anders geweest. 

De manier waarop er met haar is omgegaan na een verlies dat té groot is, heeft de gevolgen nog groter gemaakt. Zo jong als ze was, zag ze geen andere oplossing dan te zwijgen, zich aan te passen en haar emoties weg te drukken. Dat was toen slim van haar, zo heeft ze overleefd. Maar ook nu is dit wat ze doet, hoewel het niet meer nodig is. Haar lijf heeft het alleen nog niet door.

Trauma blokkeert rouw

Haar wens is om nu echt te rouwen om haar ouders, om hen weer een plaats te geven in haar leven. Dat lukt echter niet, want tegelijk ervaart ze hoe eenzaam en angstig het was in het ‘opvanghuis’. Juist dát wil ze niet meer voelen. Zo is de rouw langzaam bevroren in haar lijf.

We kunnen niet om het een rouwen en het ander uitsluiten. In tegendeel. Door stap voor stap te werken met het bevrorene of het trauma, kunnen we in nu in een veilige omgeving ervaren wat toen té groot was om te voelen. Zo rapen we als het ware onze eigen brokstukken weer bij elkaar. 

Als rouwen niet lukt, is er dan iets waarmee je jezelf in het gareel houdt? Iets wat er niet mag zijn, maar er toch is? Iets wat je wegdrukt, ook al weet je misschien niet direct wat dat is? Gun jezelf dan een veilige omgeving om alsnog bij jouw rouw te komen. Zoals deze cliënte, die zich haar ouders steeds meer herinnert omdat ze zelf contact maakt met het trauma dat haar lijf heeft opgeslagen.

Meer weten over rouw, burn-out en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars. 
Wil je zelf mensen in rouw begeleiden? Kijk op www.brightblue-coaching.nl voor trainingen.

Jeanne van Mierlo
Rouw- en traumatherapeut