Ik denk dat ik voel…

“Misschien ben ik wel een beetje bang, maar ik weet het niet zeker. Het is logisch als ik nu verdrietig ben, dus ik denk dat dat zo is.” Is voelen hoe het met je gaat, echt zo moeilijk? Dat kan zeker.

We koppelen dan ons gevoel, de signalen van ons lijf, onze gedachten en gedrag van elkaar los. Ooit hebben we dat geleerd toen we stress hadden. In tijden van rouw, natuurlijk ook een tijd van stress, doen we dat opnieuw.

Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, maar ik zie dit vaak in mijn praktijk. Ik kan er zelf trouwens ook wat van. Inmiddels heb ik echter geleerd om alles weer aaneen te schakelen. Ook al schiet er af en toe weleens een schakeltje los…

Wat voel ik nu echt?

Vaak is er veel verwarring vanbinnen. Ik hoor dan bijvoorbeeld: “Het is een warboel in mijn hoofd. Mijn gedachten gaan kriskras door elkaar. Ik weet niet wat ik voel maar ik ren de hele dag van hot naar her”. Mensen kunnen dan letterlijk hun gevoel niet thuisbrengen. Soms omdat ze dat nooit hebben geleerd. Soms omdat ze bang zijn om te echt te voelen hoe het vanbinnen gaat, zeker als er een groot verlies is. Dan is er angst om overspoeld te worden en er niet meer uit te komen. 

Het lichaam vertelt

Dat is echter nooit zo, we blijven niet hangen in onze gevoelens. Gevoelens, hoe heftig ook, komen en gaan. Als de golven van de zee. Wanneer we ze kunnen opmerken, accepteren dat ze er zijn én er even bijblijven, dan vertellen ze ons ook een boodschap. Hoe dan? Ga maar eens luisteren naar je lijf. 
Eerst door alleen opmerkzaam te zijn op wat er in je lichaam gebeurt. Waar zit je ademhaling, in je buik, borst of je keel? Je hartslag? Neem je spanning waar in je spieren? Voel je je voeten op de grond? Wat gebeurt er in je hoofd? Kun je je lijf amper voelen, alsof jijzelf ergens anders bent? Wat kan dat je vertellen? Als je dit vaker doet, neem je steeds beter waar wat er in je lijf gebeurt, wat je dus voelt en wat de boodschap is.  

Jong geleerd…

Laten we onze kinderen ook leren wat gevoelens zijn, dat deze er mogen zijn en dat ze iets willen vertellen. Kinderen voelen van alles, zien dat ook bij de mensen om hen heen maar kunnen hun gevoelens nog niet verwoorden. Huilt je kind omdat opa is overleden, dan leg je uit dat dit verdriet is en dat tranen het verdriet zachter maken. Vraag een kind dat zich rebels gedraagt, wat er aan de hand is. “Oh, dat heet boos. Je bent boos. Zullen we eens kijken wat we daaraan kunnen doen?” 
Op deze manier duid jij als ouder de gevoelens van je kind. Zodat hij of zij het straks zelf kan. Mits jij het goede voorbeeld geeft, want kinderen leren vooral door te kijken naar wat volwassenen doen. Als jij je gevoelens deelt, leren kinderen dat ook. Als je dat niet doet…

Meer weten over omgaan met verlies en rouw? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!

Hartelijke groet,
Jeanne van Mierlo