Hoe vertel ik het mijn kinderen?

Het liefst beschermen we onze kinderen tegen alle pijn van de wereld. Jammer genoeg kan dat niet. Ook zij krijgen te maken met verdriet en teleurstelling. Wat we wél kunnen doen, is onze kinderen met verlies leren omgaan.

Ze zijn er immers altijd bij. Zeker als er iemand uit de familie of directe omgeving overlijdt, is het verdriet groot.
 
Hebt u al eens een dierbare gecondoleerd met zijn verlies? Vast wel. En als er kinderen waren, had u dan ook aandacht voor hen? Kinderen willen erbij horen, serieus genomen worden. Hoe klein ze ook zijn, kinderen rouwen óók. Ze maken deel uit van de rouw in het gezin. Ze zijn erbij, maken het echt mee, voelen alles. Ook als ze nog niet kunnen praten. Raak hen aan, geef ze knuffels en liefdevolle aandacht.
 
Kinderen willen betrokken zijn. Vertel eerlijk wat er gebeurd is en wat er gaat gebeuren. Kinderen voelen het altijd aan als er iets niet klopt. Gebruik hun eigen taal. Zonder woorden die verhullen en het verlies zachter en mooier maken. Want dan kunnen misverstanden ontstaan.
Vaak willen kinderen hun bijdrage leveren aan het afscheid, zoals het versieren van de kist of iets vertellen tijdens de afscheidsdienst. Het is belangrijk dat ze deze kans krijgen.  Ze weten ook heel goed wat ze nodig hebben, ondanks dat wij als volwassenen vaak bepalen wat goed voor hen is. Vraag het hen gewoon. De wijze van afscheid nemen bepaalt immers mede de herinnering.

Kinderen rouwen in stukjes

Kinderen kunnen het ene moment intens verdrietig zijn en het volgende moment heel blij. Dat is normaal, ook al zijn hun reacties voor ons niet altijd te begrijpen. Ze rouwen in stukjes. Dat hebben ze nodig om overeind te blijven. Kinderen laten hun rouw ook zien in hun spel. Ze spelen vaak het verlies na, dat helpt om te doorgronden wat er is gebeurd. Hoe cru het voor ons soms kan zijn om botsende autootjes te zien of een pop in een schoenendoos, dit is hoe kinderen het doen.
 
Kinderen stellen die vragen die ze aankunnen. Je kunt, in simpele woorden, best antwoord geven. Bedenk dat hun fantasie vaak erger is dan de werkelijkheid. De angst zit bij ons, als volwassene, en niet bij onze kinderen. Vaak is het ook goed om even door te vragen: wat wil je precies weten? Weet je zeker dat je dit wilt weten? Wat denk je zelf, had je zelf al iets bedacht? Volg ze in hun wensen en behoeften. Luister met je hart.