Achter de voordeur

Daar zit ze, in de stoel tegenover mij. Voor de eerste keer. Ik weet al iets over haar leven en vraag me af hoe ik juist voor haar iets kan betekenen. Tijdens het gesprek komen er nog meer vraagtekens. Ik word vanbinnen alle kanten op geslingerd.

Is dat wat ze ook met zichzelf doet? Kan en mag ik kijken achter de muur van boosheid en verbittering?
 
Zij wil verder, ik twijfel nog steeds of ik iets voor haar kan doen maar besluit het enkele gesprekken aan te kijken. Langzaam maar zeker krijg ik helder wat ze met zichzelf doet. Langzaam kan zij iets meer van zichzelf laten zien. Haar angst voor het leven zelf wordt steeds duidelijker. Soms mag ik een glimp ervan opvangen. Heel vaak gaat de deur ook weer dicht. Van mij wordt gevraagd om bij de boosheid en verbittering te blijven, zodat zij af en toe haar angst kan laten zien. 

Voorbij het gedrag

Haar diepste gevoelens heeft ze tien jaar geleden achter slot en grendel gezet. Te groot en te veel om te voelen. Nog steeds. Om die pijn niet te hoeven voelen, stelt ze eisen en schept ze afstand. Dat schrikt andere mensen af. En zij krijgt juist wat ze niet wil: eenzaamheid. Het is veel om te verduren. Voor haar en de mensen om haar heen. Van mij vraagt het om steeds voorbij het gedrag te kijken.
 
En jij? Wat zie jij als je om je heen kijkt? Kijk eens naar iemand van wie je het liefste meer afstand houdt. Wat zie je jezelf doen? Heb je je weleens afgevraagd wat de reden is dat iemand doet wat hij of zij doet? Hoe vaak ben je echt nieuwsgierig naar een ander mens? 

Laagjes in onszelf

Oprechte nieuwsgierigheid en de bereidheid om te luisteren, brengen verbinding. Pas als we verbonden zijn met een ander, zal de voordeur open gaan en mogen we binnenkomen. Dan zien we wat de woonkamer vertelt over de bewoner van het huis.
 
In mijn gesprekken probeer ik ‘achter de voordeur’ te kijken. Niet meteen. Ik bel aan en kijk of er open gedaan wordt. De ene keer blijf ik op de stoep staan, de andere keer mag ik even binnen, soms blijf ik een tijdje. Ik ben niet degene die bepaalt of de deur open gaat. Ik kan er wél voor zorgen dat het veilig is om de deur open te doen.
Daar waar het vroeger onveilig was en pijn deed, kan hij of zij in de veiligheid van het nu ervaren dat het oké is om pijnlijke gevoelens te voelen. Dat hij er niet in verdwijnt. Dat ze haar niet overspoelen.
 
Zodra mensen leren om hun gevoelens toe te laten, allemaal, dan kunnen ze ook prettige en fijne gevoelens weer echt ervaren. We kunnen namelijk niet kiezen om de pijnlijke gevoelens op te sluiten en alleen de prettige of acceptabele gevoelens te voelen. Het vraagt moed om voor het ‘totaalpakket’ te kiezen. De voordeur open en weer dicht te doen, maar steeds opnieuw weer te openen. Om gelukkig te zijn, moet je ook de pijn durven voelen. Dat hoef je niet alleen te doen. 

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma?

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!
 
Jeanne van Mierlo
Verlies- en rouwtherapeut