Nieuwe start met hindernissen

In de vorige KoersVast hadden we het over afscheid nemen. Over rond maken wat haakt of wringt, door bewust afscheid te nemen van wat je achterlaat in 2017. Om dat te doen, heb je aan te kijken wie of wat je achterlaat, zodat er – op den duur – weer echt ruimte ontstaat voor iets nieuws in je leven. Dat was op dat moment ook mijn persoonlijk proces, een proces dat nu heel anders loopt dan ik voor ogen had. Deze nieuwsbrief had ik dan ook allang geschreven willen hebben. Samen met jullie kijk ik terug en blik ik vooruit, zoals beloofd. Alleen net even anders.
 

• Je kunt zelf wel plannen hebben…

• Blog ‘Gelukkig nieuwjaar…’

• Blog ‘Jezelf wegcijferen helpt niet’

---

Zaterdag 6 januari, de Dolomieten. Prachtig besneeuwde bergen, pistes die riepen om mijn ski’s en een groep gezellige mensen om me heen. Wat had ik mij verheugd! Degenen die mij beter kennen, kennen ook mijn liefde voor skiën. Dan, die eerste dag, al skiënde, een klap in mijn rug. Ik word fors onderuit gehaald en voel meteen dat het niet goed is. F*k. Kop bovenarm gebroken. Skivakantie voorbij. Skiseizoen voorbij. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man die net zo van skiën houdt als ik. 

Na de eerste klap en het besef dat het écht zo is (hé, waar ken ik dat van in mijn werk als rouwtherapeut), ga ik plannen maken over hoe nu de komende tijd alles te regelen voor mijn praktijk en de gemeente. Want ik wil goed afscheid nemen en heb het goed gepland. Behalve voor mezelf... Mijn overlevingsstrategieën maken overuren en zorgen voor vermoeidheid. 

Intussen kan ik gelukkig wel mijn emoties toelaten en delen met lieve anderen. Ja, ik ben boos! Hoe kan iemand nu zó niet uitkijken? (Terwijl je zelf ook best weleens iets doms hebt gedaan op je ski’s. Dus je weet heel goed hoe dat kan, zegt het gezonde deel in mij.) Ja, ik ben ook verdrietig. Mijn skiseizoen is voorbij en net op het kruispunt tussen loondienst en ondernemerschap komt er een kink in de kabel.
Een afscheid met hindernissen: ben ik alweer in de running als ik eind februari afscheid ga nemen? Een nieuw begin met hindernissen: ik kan niet voluit starten. Met een gebroken vleugel kan ik immers niet vliegen. (Heb vertrouwen, zegt het gezonde deel.) Ja, en ik ben ook dankbaar. Voor alle hulp die ik krijg, thuis, in mijn praktijk en bij de gemeente. Het is fijn om zo gezien te worden. 

Inmiddels zijn we ruim drie weken verder en kom ik weer wat op gang. Deze nieuwsbrief tik ik met één hand, want die andere doet de komende drie weken nog niet mee. Daarna heb ik nog enkele maanden revalidatie voor de boeg. Ik merk dat ik afscheid heb genomen van mijn eigen afscheids- en startplannen.
Het gaat nu zoals het gaat, al willen mijn overlevingsstrategieën nog wel eens de baas spelen. (Maar gelukkig heb ik ook een wijs gezond deel dat me vertelt dat ik naar mijn lichaam mag luisteren. “Want dat zeg jij immers ook altijd tegen je cliënten.” O ja.) Er zelf midden in zitten, is toch iets anders dan een therapeut voor anderen zijn.
 

Ik oefen nu met geduld, rust en overgave. Tja. En ergens voelt het ook wel oké. Diep van binnen (nog wel heel diep hè). Met vallen en opstaan geef ik toe aan pijn en vermoeidheid, ik rust, wacht tot anderen tijd hebben en bedenk dat ik daar ook in zekere zin van mag genieten. Meer rust voor mezelf is immers wat ik mij voor 2018 gunde en gun. Maar zo radicaal had dat nu ook alweer niet gehoeven. Alhoewel, had ik anders geluisterd? Het leven geeft je wat je nodig hebt, hoor je weleens, en dat is niet altijd wat je zelf wilt.

Het verhaal heeft dus een andere wending gekregen. De betekenis zal zich de komende tijd nog meer ontvouwen. De gebroken vleugel van nu wordt langzaam sterker zodat ik ze straks allebei met kracht uit kan slaan als rouwtherapeut in mijn praktijk. Want daar werk ik helemaal vanuit mijn hart.
Intussen maak ik in rust plannen, ervaar ik welke richting ik inga en sta ik langzaam weer op. In de volgende KoersVast meer over de plannen voor BrightBlue Coaching & Training en de agenda voor 2018. Dan kijk ik echt vooruit, met weer extra bagage in mijn rugzak.

---

Hoe vaak hoor je het niet in deze dagen? Fijne feestdagen, gelukkig nieuwjaar, een gelukkig en gezond 2018 gewenst… Oprechte wensen die we naar elkaar toe uitspreken. Oprechte wensen die echter ook pijn kunnen doen. 

Lees verder op mijn website. Dit blog is op 29 december 2017 verschenen in HAC Weekblad.

---

Ze heeft recent iets ergs meegemaakt op haar werk. Ze vertelt. Daarnaast zorgt ze al een tijd voor twee zieke familieleden en maakt ze zich zorgen over haar zus en over haar zoon. Ze vertelt en vertelt, over deze dierbare mensen en wat zij meemaken. Haar woordenstroom is niet te stoppen. Totdat ik vraag hoe het met haar gaat. Ze stopt. Het is stil. Tranen biggelen over haar wangen, als stille getuigen van haar verhaal.

Lees verder op mijn website. Dit blog is op 26 januari 2018 verschenen in HAC Weekblad.

---